இலங்கையில் இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதிகளால் நடாத்தப்பட்ட தொடர் தாக்குதலின் பின் சுமூக சூழ்நிலை இன்னும் உருவாக வில்லை. மாறாக தேடுதல் வேட்டைகள், சோதனைச் சாவடிகளின் உயிர்ப்பு அதிகரித்து வருவது நாம் அறிந்ததே.

அதேபோல் சந்தேகத்தின் பெயரில் பலர் கைது செய்யப்படுகின்றனர், பலர் கொல்லப்படுகின்றனர், பலர் தன்னை மாய்த்தும் கொள்கின்றனர்.

அரசியல்வாதிகள் அடுத்தவர்கள் மீது குற்றம் சுமத்துவதும் பழிபோடுவதும் தொடர்ந்த வண்ணம் உள்ளன. நானிருந்தால் இது நடந்திருக்காது எனவும், நான் வந்தால் இவற்றிற்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பேன் என சிலரும், அவர் இருந்தால் இது நடந்திருக்காது என்று இன்னும் சிலரும் கூறிக்கொண்டு இருப்பது ஊடகங்கள் வாயிலாக நாம் அறியக்கூடியதாய் உள்ளது.

இதேநேரம் இஸ்லாமிய மக்களை ஒட்டுமொத்தமாக குற்றவாளியாக சித்தரிப்பதும், அவர்கள் பீதியில் வாழ்வதும், இஸ்லாமியரை மற்றைய சமூகத்தவர் சந்தேகத்துடன் பார்ப்பதும் தொடர்கிறது.

இந்த நிலை ஒரு சில வருடங்களுக்கு முன் கிட்டதட்ட நான்கு சதாப்தங்களுக்கு மேலாக தமிழர்களுக்கு இருந்தது. வடகிழக்கில் இராணுவம் தமிழர் அனைவரையும் சந்தேக கண்ணோடுதான் பார்த்தது.

வடகிழக்கு தவிர்ந்த மாவட்டங்களில் தமிழர் என்றாலே பயங்கரவாதிகள் என்று நடத்தப்பட்ட காலம் இருந்தது. இதை நாம் மறந்து விட்டோமோ என்று எண்ணத்தோன்றுகிறது சில தமிழரின் செயல்பாடுகள் நடவடிக்கைகள் எழுத்துக்கள் மற்றும் விமர்சனங்கள். இதில் சில ஊடகங்களும், செய்தி வலைதளங்களும் இவ்வாறான கருத்துக்களை மக்கள் மத்தியில் விதைகின்றனர்.

ஆம்எமது செய்திகளால், எழுத்துக்களால் பேச்சுக்களால், நடவடிக்கைகளால், செய்திகளுக்கு கருத்துக்களுக்கு பின்னூட்டம் இடுவதன் மூலமும் சாமூகங்களிடையே வெறுப்பையும் முரண்பாட்டையும் கசப்புணர்வையும் தோற்றுவிப்போமானால் நாமும் ஆயுதம் தூக்காத பயங்கரவாதியே.

நாம் ஒன்றை மறந்து விடுகின்றோம். ஒருவர் அல்லது ஒரு குழுவினர் செய்த குற்றத்துக்கு அவர் சார்ந்த ஒட்டுமொத்த சமூகத்தையும் குற்றம் சொல்ல முடியாது. அப்படி சொல்வதும் குற்றமாகும். இப்படிதான் தமிழர்களும் குற்றம் சாட்டப்பட்டனர், சந்தேகிக்கப்பட்டனர்.

ஒட்டுமொத்த இஸ்லாமிய சமூகத்தையும் குற்றம் சொல்லும் பதிவுகள் பேச்சுக்கள் பின்னூட்டங்கள் சமூக வலைதளங்களில் மலிந்து போய் விட்டன. அதே மாதிரி சில வெளிநாட்டு தமிழ் ஊடகங்கள், செய்தி வலைத்தளங்கள் எரியும் நெருப்பில் எண்ணையை ஊற்றுவது போன்ற செய்தி தலையங்கங்கள், மற்றும் செய்திகள், ஆய்வுகள் என்ற பேரில் நொந்து போய் இருக்கும் தமிழ் சமூகத்தின் மனதில் நஞ்சை விதைகின்றனர்.

இவர்களுடைய செய்திகள் தமிழரை ஆத்திரமூட்ட வைக்கும் என்பது இவர்கள் அறியாதது அல்ல. ஆகவே இவர்களின் நோக்கமெல்லாம் தமிழரை ஆத்திரமூட்ட வைத்து அவர்களை இஸ்லாமியருக்கு எதிராக திருப்பி வன்முறையை வளர்ப்பதே என்பது பகுத்தறிவுள்ள எந்த மனிதனுக்கும் புரியாமல் போகாது.

இதேபோல்தான் பலர் சமூக ஊடகமாகிய முக நூலில் பதிவிடுகின்றனர், அதை எவ்வித கேள்விக்கும் உட்படுத்தாமல் பலர் பகிர்கின்றனர். உள் பெட்டிக்கு செய்திகள் வீடியோக்களை அனுப்புகின்றனர்.

எல்லாமுமே ஒருவரை தூண்டி, கோபத்தை கிளறி, இஸ்லாமியர்(நான் தமிழச்சி என்பதால் இஸ்லாமியர் என்று குறிப்பிடுகிறேன். இதை யார் செய்தாலும் தவறே) மீது வெறுப்பை, கசப்பை உண்டு பண்ணும் தகவல்களாக இருக்கின்றன.

எம்முடைய கருத்து சுதந்திரம் மற்றவரை ஆத்திரமூட்டி வன்முறையை கட்டவிழ்த்து விடுவதற்கு வடிகாலாக இருக்க கூடாது. அப்படி செய்வதற்கு யாருக்கும் உரிமை இல்லை என்பதை நாம் எப்போது புரிந்து கொள்ளபோகிறோம்? கூடவே வெறுப்பு பேச்சு என்பது சர்வ சாதரணமாகி விட்டது. வெறுப்பு பேச்சு என்பது, வீட்டில் சமூகத்தில் இருக்ககூடாத ஒன்று. வெறுப்பு பேச்சு சமாதானத்தை, சந்தோஷத்தை ஒருக்காலும் ஏற்படுத்தாது மாறாக பிளவை விரிவுபடுத்தும்.

இதுபோல் சகிப்பு தன்மையையும் நாம் கற்று கொள்ளவேண்டும். வெறுப்பு பேச்சு எவ்வளவு பாதகமானதோ அதே போல் சகிப்பு தன்மை என்பது பல்லின சமூகத்துக்கு இன்றி அமையாததாகும். ஒருத்தரின் பதிவு அல்லது பேச்சு அல்லது அவரின் நடத்தை அல்லது அவர்களின் கலாச்சாரம் போன்றவற்றை சகித்து வாழும் தன்மையை நாம் இலங்கையர் கற்று கொள்ள வேண்டும்.

இலங்கையில் சகிப்பு தன்மை குடும்பத்திலும் சரி சமூகத்திலும் சரி மிகக்குறைவாகவே காணப்படுகிறது. சகிப்பு தன்மை இல்லாததே இனவாதத்துக்கும் மதவாதத்துக்கும், சாதியத்துக்கும் ஆணி வேராகின்றது. சகிப்பு தன்மை இல்லாதவர்களும் ஆயுதம் தூக்காத பயங்கரவாதிகளே.

காரணம் சகிப்பு தன்மையற்று இருப்பது வன்முறைகளை தோற்றுவிக்கும் அழிவில் முடியும். உதாரணமாக குற்றம் சாட்டப்படும் ஐ.எஸ்.ஐ.எஸ் அமைப்பு சகிப்பு தன்மை இல்லாத அமைப்பு அதனால்தான் அவர்கள் இஸ்லாமியர் இல்லாதவர்கள் உலகத்தில் வாழக்கூடாது என்று நினைகின்றனர்.

ஆம் வன்முறையை கொலையை யாரும் நியாயப்படுத்தமுடியாது. அதை யார் செய்தாலும் எதற்காக செய்தாலும் ஏற்றுகொள்ள முடியாது. கொலைகளை நியப்படுத்துவதும் நியாப்படுத்துபவர்களும் பயங்கரவாதிகளே அது மரண தண்டனையை நியாயப்படுத்துபவர்களும் பயங்கரவாதிகளுக்கு ஒப்பானவர்கள்தான்.

ஏனென்றால் உலகத்தில் ஆயுதம் தூக்கி போராடும் சகலரும் தங்களுடைய போராட்டத்தை நியப்படுத்துகின்றனர். இலங்கையில் இருந்த அனைத்து ஆயுத குழுக்கள் உட்பட இதற்கு அரசும் விதி விலக்கல்ல.

ஆகவே தொடர்ந்து இன முறுகல்களுக்கும் மத முறுகல்களுக்கும் முகம் கொடுக்கும் இலங்கை சமூகம் சகிப்பு தன்மையுடனும் சக வாழ்வுடனும் வாழ பழகி கொள்ள வேண்டும். வெறுப்பு பேச்சை அகராதியில் இருந்து அகற்ற வேண்டும். சமாதானத்தையும் சக வாழ்வையும் நல்லிணக்கத்தையும் ஏற்படுத்துவதில் முனைப்பைக்காட்ட வேண்டும்.

கொலைகளை செய்ய குண்டுகளை தயாரிக்க பணம் தேவை, ஆனால் சகவாழ்வை, நல்லிணக்கத்தை, சகிப்பு தன்மையை விட்டுகொடுத்தலை கற்று கொள்ள அன்பு போதுமானது.

ஜாதி, மத, இன, மொழி, பிரதேச பேதங்களை பின் தள்ளி விட்டு நாம் இலங்கையர் என்று உணர கற்று கொள்வோம். எம்மை பிரித்தாளும் அரசியல் கலாசாரதுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க ஒன்று படுவோம். நாட்டை காப்போம்.