உயிர்த்த ஞாயிறு பயங்கரவாத தாக்குதல் நடந்து இன்றுடன் (21) ஆறு ஆண்டுகள் நிறைவடைகின்றன.
2019 ஏப்ரல் 21 அன்று, ஈஸ்டர் ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை சுமார் 8:45 மணியளவில் இலங்கையின் அமைந்துள்ள மூன்று பிரதான கிறிஸ்தவ தேவாலயங்கள் மற்றும் மூன்று சொகுசு ஹோட்டல்களை குறிவைத்து ஒரு இஸ்லாமிய பயங்கரவாதக் குழு தொடர் தற்கொலை குண்டுவெடிப்புகளை நடத்தியது.
ஈஸ்டர் ஞாயிறு தற்கொலை குண்டுவெடிப்புகளில் குறைந்தது 269 பேர் உயிழந்தனர், 500 க்கும் மேற்பட்டோர் காயமடைந்தனர்.
இது நாட்டின் போருக்குப் பிந்தைய மிகவும் பயங்கர சம்பவமாக கருதப்பட்டதுடன், நாட்டின் தேசிய பாதுகாப்பு மீதான நீண்ட சந்தேகத்தை எழுப்பியது.
ஆறு வருடங்களுக்குப் பின்னர், அந்த நாளின் பயங்கரம் மட்டுமல்ல, நீதி, பொறுப்புக்கூறல் மற்றும் விசாரணைகள் ஆகியவற்றை முடிவுக்குக் கொண்டுவருதல் தொடர்ந்து எட்டாக்கனியாக இருப்பதாலும், பல இலங்கையர்களுக்கு அந்த துக்கம் இன்னும் ஆழமாகவே உள்ளது.
தாக்குதலின் தாக்கங்கள்
2019 ஏப்ரல் 21 அன்று நடந்த உயிர்த்த ஞாயிறு தாக்குதல்கள், இலங்கை வரலாற்றில் மிகக் கொடிய பயங்கரவாத சம்பவங்களில் ஒன்றாகக் குறிக்கப்பட்டன.
இது உள்நாட்டுப் போரின் மோசமான நாட்களுக்குப் பின்னர் இரண்டாவது பயங்கரமான சம்பவமாக உள்ளது.
இஸ்லாமிய தீவிரவாதிகளால் தேவாலயங்கள் மற்றும் ஹோட்டல்களில் நடத்தப்பட்ட ஒருங்கிணைந்த தற்கொலை குண்டுவெடிப்புகள், சுமார் மூன்று தசாப்த யுத்தத்தின் பின்னர் நீடித்த அமைதியில் நம்பிக்கை கொள்ளத் தொடங்கியிருந்த ஒரு நாட்டை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது.
மேலும், அதன் தாக்கங்கள் உயிர் இழப்பைத் தாண்டி வெகுதூரம் சென்றன.
இலங்கையில் சிறுபான்மை சமூகமான முஸ்லிம்கள் கூட்டு சந்தேகத்தையும் பழிவாங்கலையும் எதிர்கொண்டதால் சமூக ஒற்றுமை ஆட்டம் கண்டது.
பொருளாதாரம், குறிப்பாக சுற்றுலா, மூக்கைத் தள்ளியது.
இலங்கையின் பாதுகாப்பு இயந்திரத்தின் மீதான சர்வதேச நம்பிக்கை குறைந்தது.
இன்னும் மறைமுகமாக, இந்தத் தாக்குதல் அடுத்து வந்த ஆண்டுகளில் நாட்டின் நிர்வாகத்தை மறுவடிவமைக்கும் வியத்தகு அரசியல் மாற்றங்களுக்கு களம் அமைத்தது.
நீதியில் தாமதம்
ஆறு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னரும் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் குடும்பங்கள் இன்னும் அதே கேள்விகளை எழுப்புகின்றனர்.
தாக்குதல்களை உண்மையில் திட்டமிட்டது யார்? குறிப்பாக இந்தியாவிலிருந்து வந்த பல உளவுத்துறை எச்சரிக்கைகள் ஏன் புறக்கணிக்கப்பட்டன? அரசாங்கத்தின் உயர் மட்டங்களிலும் பாதுகாப்பிலும் யாரும் ஏன் பொறுப்பேற்கவில்லை?
ஜனாதிபதி விசாரணை ஆணையம் (PCoI) மற்றும் பல நீதிமன்ற நடவடிக்கைகள் உட்பட ஏராளமான விசாரணைகள் இருந்தபோதிலும், முக்கிய குற்றவாளிகள், தாக்குதலுக்கு மூளையாக செயற்பட்டவர்கள் மற்றும் அரசியல் ரீதியாக உதவியவர்கள் சட்ட அமைப்பால் தண்டிக்கப்படவில்லை.
தாக்குதலுடன் தொடர்புடைய ஒரு சில செயற்பாட்டாளர்கள் மீது விசாரணை நடத்தப்பட்டாலும், பெரிய வலையமைப்பும், முன்னறிவிப்புகள் இருந்தபோதிலும் பயங்கர சம்பவத்தை தடுக்கத் தவறியவர்களும் பெரும்பாலும் தண்டனையிலிருந்து தப்பித்துள்ளனர்.
தாமதத்திற்கான காரணங்கள்
தாமதத்திற்கான காரணங்கள் விசாரணை மந்தநிலை, வேண்டுமென்றே குழப்பம் மற்றும் அரசியல் தலையீடு ஆகியவற்றின் கலவையில் ஆழமாக வேரூன்றியுள்ளன.
முதலாவதாக, இலங்கையில் அதிகாரத்துவ மற்றும் சட்ட செயல்முறைகள் மிகவும் மெதுவாக உள்ளன, சிக்கலான விசாரணைகள் பெரும்பாலும் பல ஆண்டுகளாக தீர்வு இல்லாமல் இழுத்தடிக்கப்படுகின்றன.
இரண்டாவதாக, சட்ட அமலாக்கத்தை அரசியல்மயமாக்குவது – குறிப்பாக அரசாங்க மாற்றங்களின் போது – யார் அதிகாரத்தில் இருந்தார்கள் என்பதைப் பொறுத்து விசாரணைகள் ஸ்தம்பித்தன அல்லது திசைதிருப்பப்பட்டன.
அதேநேரம், எச்சரிக்கை தொடர்பான பாதுகாப்பு துறையின் அலட்சியத்தை அரசாங்கம் அம்பலப்படுத்த தயங்குவதும் இதில் பிரதான விடயமாக பார்க்கப்படுகிறது.
இந்திய வட்டாரங்களில் இருந்து வந்தவை உட்பட, புலனாய்வு அறிக்கைகள் உடனடி தாக்குதல்கள் குறித்து எச்சரித்திருந்தன.
எனினும், அப்போதைய ஜனாதிபதி மைத்ரிபால சிறிசேனவும் பிரதமர் ரணில் விக்கிரமசிங்கவும் பின்னர் இந்த எச்சரிக்கைகள் குறித்து தங்களுக்குத் தெரியாது என்று கூறினர் – சாட்சியங்கள் மற்றும் பதிவுகளால் இந்தக் கூற்று சவால் செய்யப்பட்டது.
ஈஸ்டர் தாக்குதலின் பின்னணியில் உள்ள அரசியல்
ஈஸ்டர் குண்டுவெடிப்புகளின் அரசியல் விளைவுகள் பெரும் அதிர்வுகளை ஏற்படுத்தியது.
சில மாதங்களுக்குப் பின்னர், 2019 நவம்பரில் கோத்தபய ராஜபக்ஷ ஜனாதிபதித் தேர்தலில் மிகப்பெரிய வெற்றியைப் பெற்றார்.
தேசிய பாதுகாப்பு என்ற அடிப்படையில் பெருமளவில் பிரச்சாரம் செய்த அவர், அச்சம் நிறைந்த காலத்தில் வலிமையையும் பாதுகாப்பையும் உறுதியளித்தார்.
அதன் பிறகு பலர் கடுமையான கேள்விகளை எழுப்பியுள்ளனர்:
ஈஸ்டர் தாக்குதல், ராஜபக்ஷ குடும்பத்திற்கு அச்சத்தைத் தூண்டவும், அரசியல் ரீதியாக மீண்டும் எழுச்சி பெறவும் பயன்படுத்தப்பட்டதா? அதைத் தடுத்திருக்க முடியுமா, அப்படியானால், ஏன் தடுக்கப்படவில்லை? சில சதி கோட்பாடுகள் அரசின் உடந்தை அல்லது வேண்டுமென்றே அலட்சியம் என்று கூறுகின்றன – குற்றச்சாட்டுகள் இன்னும் உறுதியாக நிரூபிக்கப்படவில்லை, ஆனால் முழுமையாக விசாரிக்கப்படவில்லை.
அதைத் தொடர்ந்து வந்த ராஜபக்ஷ ஆட்சி, தேசிய பாதுகாப்புச் சட்டங்களை கடுமையாக்கவும், சிறுபான்மையினரை மேலும் ஓரங்கட்டவும், நிர்வாக அதிகாரத்தை பலப்படுத்தவும் இந்தத் தாக்குதலைப் பயன்படுத்தியது.
உண்மையைப் பின்தொடர்வதற்குப் பதிலாக, அரசாங்கம் துயரத்தை ஒரு அரசியல் ஆயுதமாகப் பயன்படுத்தியது என்று விமர்சகர்கள் வாதிடுகின்றனர்.
பயனடைந்தது யார்?
குறிப்பாக ராஜபக்ஷ குடும்பத்தினர் தாக்குதலின் பின்னர் முக்கிய பயனாளிகள் ஆனார்கள்.
போரின் போது பாதுகாப்பு செயலாளராக பணியாற்றிய கோத்தபய ராஜபக்ஷ, தாக்குதல்களுக்குப் பின்னர் இலங்கைக்குத் தேவையான மீட்பராக தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டார்.
2019 நவம்பர் ஜனாதிபதி தேர்தலில் அவரது வெற்றிக் கதை பயத்தின் அடிப்படையில் கட்டமைக்கப்பட்டது.
பயங்கரவாதத்திற்குப் பின்னர் பல வாக்காளர்கள் ஈர்க்கக்கூடியதாகக் கண்டறிந்த “பாதுகாப்பான” இலங்கையை மீட்டெடுப்பதாக உறுதியளித்தது.
பாதுகாப்புத் துறையின் சில உயர் அதிகாரிகளும் பயனடைந்தனர்.
இந்தத் தாக்குதல்கள் உளவுத்துறை மற்றும் இராணுவ நிறுவனங்களுக்கான பட்ஜெட்டுகள் மற்றும் அதிகாரங்களை அதிகரிக்க வழிவகுத்தன.
இதற்கிடையில், தீவிர தேசியவாத மற்றும் முஸ்லிம் எதிர்ப்பு சக்திகள் பாகுபாடு, துன்புறுத்தல் மற்றும் வன்முறையை நியாயப்படுத்த புதிய தளத்தைக் கண்டறிந்தன.
இருப்பினும், பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கும் பரந்த பொதுமக்களுக்கும், எந்த இலாபமும் இல்லை – இழப்புகள் மட்டுமே: இழந்த உயிர்கள், இழந்த நம்பிக்கை மற்றும் தேசிய குணப்படுத்துதலுக்கான இழந்த வாய்ப்பு.
நீதி வழங்குதல் இலங்கையர்களுக்கான அர்த்தம்
பெரும்பாலான இலங்கையர்களுக்கு – குறிப்பாக பாதிக்கப்பட்டவர்களின் குடும்பங்களுக்கு – நீதி என்பது முழு பொறுப்புணர்வையும் குறிக்கிறது: அரசியல் தலைவர்கள், பாதுகாப்பு அதிகாரிகள் மற்றும் அனைத்து உடந்தையாக இருந்த தரப்பினரையும் பொறுப்பேற்க வைப்பது.
இது வெளிப்படைத்தன்மையையும் குறிக்கிறது – முக்கிய புலனாய்வு அறிக்கைகளை வகைப்படுத்துதல், ஜனாதிபதி ஆணையத்தின் முழு கண்டுபிடிப்புகளையும் வெளியிடுதல் மற்றும் அதன் பரிந்துரைகளின்படி செயல்படுதல்.
இது அதிகாரத்தில் இருப்பவர்களுக்கு தண்டனையிலிருந்து விலக்கு அளிப்பதை முடிவுக்குக் கொண்டுவருவதையும், அத்தகைய தோல்வி மீண்டும் ஒருபோதும் நடக்காது என்பதை உறுதி செய்வதையும் குறிக்கிறது.
மேலும், தோல்வியை ஒப்புக்கொள்வது, அரசிடமிருந்து மன்னிப்பு கேட்பது மற்றும் இழப்பீடுகள் ஆகியவை அரசாங்கம் அதன் குடிமக்களுக்குக் கொடுக்க வேண்டிய பரந்த தார்மீகப் பொறுப்பின் ஒரு பகுதியாகும்.
தொடர்ச்சியான தாமதம் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் வலியை ஆழப்படுத்துவது மட்டுமல்லாமல், ஜனநாயக நிறுவனங்கள் மீதான பொதுமக்களின் நம்பிக்கையை பலவீனப்படுத்துகிறது.
இவ்வளவு பெரிய, தடுக்கக்கூடிய துயரம் பல ஆண்டுகளாக தீர்க்கப்படாமல் இருந்தால், குறைந்த முக்கியத்துவம் வாய்ந்த வழக்குகளில் நீதிக்கு என்ன நம்பிக்கை இருக்கிறது? – என்ற கேள்வியும் நம்மிடம் எழுகின்றது.
